مقایسه ی تأثیر دو روش درمانی فیزیوتراپی- رفلکسولوژی پا و فیزیوتراپی بر علایم استئوآرتریت زانو در سالمندان

مقدمه: استئوآرتریت شایع ترین بیماری مفاصل سینوویال و یکی از علل اصلی ناتوانی در سنین سالمندی است. علایم بیماری استئوآرتریت زانو به صورت درد، خشکی صبحگاهی و محدودیت حرکات مفصلی می باشد. با توجه به وجود درمان های مختلف، برتری هیچ کدام از درمان ها بر دیگری مشخص نشده است. هدف از انجام این تحقیق، مقایسه ی تأثیر دو روش درمانی فیزیوتراپی- رفلکسولوژی پا و فیزیوتراپی بر علایم بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو بود.   روش ها: در یک پژوهش نیمه تجربی، 24 بیمار سالمند مبتلا به استئوآرتریت زانو مراجعه کننده به فیزیوتراپی توحید شهر اصفهان، با آگاهی کامل از مراحل اجرای کار، انتخاب و به طور تصادفی به دو گروه فیزیوتراپی- رفلکسولوژی و فیزیوتراپی تقسیم شدند . در گروه فیزیوتراپی، درمان های معمول شامل اولتراسوند، مادون قرمز و تحریک الکتریکی عصب از راه پوست انجام شد؛ در گروه فیزیوتراپی- رفلکسولوژی نیز، علاوه بر درمان فیزیوتراپی، از رفلکسولوژی کف پا به مدت 30 دقیقه استفاده گردید. در هر دو گروه، برنامه ی درمانی به مدت 24 جلسه (6 هفته و هر هفته، 4 جلسه) انجام گردید. در پیش آزمون و پس آزمون هر دو گروه، برای ارزیابی علایم بیماران از فرم پرسشنامه ی koos (knee injury and osteoarthritis outcome score) استاندار شده، استفاده شد. داده ها با استفاده از آزمون تحلیل کواریانس، تجزیه و تحلیل شد. یافته ها: علایم بیماران مبتلا به استئوآرتریت زانو (درد و خشکی مفصل و میزان فعالیت های روزانه، ورزش و تفریح) در گروه درمانی فیزیوتراپی- رفلکسولوژی نسبت به گروه فیزیوتراپی، بهبود بیشتری داشت (050/0 > p). اما، بین اثر دو روش درمانی مورد بررسی بر کیفیت زندگی مبتلایان به استئوآرتریت زانو، تفاوت معنی داری مشاهده نشد (111/0 = p). نتیجه گیری: این مطالعه نشان داد که ترکیب دو روش درمانی فیزیوتراپی و رفلکسولوژی اثربخشی بیشتری نسبت به فیزیوتراپی دارد. پیشنهاد می شود، از این روش در برنامه های توان بخشی جهت کاهش برخی علایم در بیماران مبتلا استوآرتریت زانو استفاده شود.